اسلام دین دانش و عشق

"تمدن"، کلمه‌ایی است که هر چه عقلانیت بشر بیشتر می‌شود سخن از این کلمه و توجه به آن نیز بیشتر می‌گردد. در تبیین هویت تمدن، گفته‌اند:

1. تخلق به اخلاق اهل شهر و انتقال از خشونت و جهل به حالت ظرافت و انس و معرفت. در شهر، اقامت کردن و انتظام شهر نمودن و اجتماع اهل حرفه.[1]
2. تمدن، موقعیتی از جامعه انسانی است که سازمان یافته و توسعه یافته باشد.[2]
3. تمدن، خلاقیت فرهنگی است که در نتیجه نظم اجتماعی و قانون و رفاه نسبی به‌وجود می‌آید.[3]
4. تمدن، فرهنگ جمعی است.[4]

آنچه پس از تامل و بررسی واقعیت‌ها می‌توان بیان کرد این است که:

تمدن، زندگی جمعی در سیستم‌های بهم‌پیوسته‌ای است که شبکه معرفتی، قانونی و فرهنگی واحدی را بوجود آورده‌اند.

جوهرة تمدن، ساختارها و سیستم‌های بهم‌پیوستة آن است؛ زندگی‌های متعالیِ فردی و جمعی‌ای وجود دارند که براساس وظائف و مسئولیت‌های فردی به حیات

خود ادامه می‌دهند ولی اطلاق کلمه تمدن بر آنها احساس استعمال لفظ در معنی واقعی خود را در انسان ایجاد نمی‌کند. بله فرهنگی شکل گرفته است ولی جلوه‌های تمدن مشاهده نمی‌شود.

تمدن‌ها در ساختارها و سیستم‌ها متولد می‌شوند. فقط جامعه‌ای که دارای سیستم بهداشتی، آموزشی، قضائی، غذایی، حمل‌ونقل، امنیتی و دفاعی، فرهنگی، اقتصادی

، مدیریتی، خانوادگی، عبادی، خدماتی، رسانه‌ای، بین‌المللی و ...باشد و این سیستم‌ها به‌صورت یک شبکة واحد متصل به‌هم مدیریت شوند، دارای تمدن خواهد بود.

پس برای تمدن‌سازی باید بر سیستم‌سازی و شبکه‌ کردن سیستم‌ها متمرکز شد.

اگر بخواهیم تمدن‌سازیِ اسلام را فعال کنیم و فضای جهانی را به‌سوی پذیرش تمدن اسلام به‌پیش ببریم باید گفتمان مطالبة و تولید سیستم‌‌ها و مدل‌های

شکل گرفته براساس دین را فعال کنیم