زبان گزاره‌های دینی
دوشنبه, ۱۶ تیر ۱۳۹۳، ۰۸:۰۲ ب.ظ
زبان گزاره‌های دینی، زبانی با خصوصیتِ کلّیّت، لایه‌ایی بودن، جامعیّت و شبکه‌ایی[1] است. فهمیدن مقصودِ چنین گزاره‌هایی، همانند فهمیدن مقصودِ گزاره‌های تک معنایی و شخصیِ جزیی نیست.
[1] "کلی" است یعنی مفاهیمی را ارائه کرده که مصادیق متعددی دارند؛ لایه‌ایی است یعنی این مصادیق در طول هم قرار دارند نه در عرض هم؛ جامعیت دارد یعنی تمام این مصادیق، تحت پوشش معنایی قرار می‌گیرند؛ و شبکه‌ایی است یعنی گزاره‌ها، به‌یکدیگر مرتبطند و هم‌پوشانی نسبت به مجموعه دارند و قانونِ برآیندگیری بر آنها حاکم است. (یعنی هر گزاره‌ایی به تنهایی مفهومی را القاء می‌کند، اما اگر دو گزاره با هم ملاحظه شوند، جهت سومی را به ذهن منتقل می‌کنند.)
