Unknown
بسم الله الرحمن الرحیم
یک سوالی که ممکن است در ذهن خلجان کند آن است که چرا برای بزرگداشت محرم به گفتمان ها وجلسات بیان فرهنگ عاشورایی و خلاصه به کسب معرفت نسبت به آن اکتفا نمی شود؟بلکه ما علاوه بر شعور به شور هم اهمیت میدهیم ودو ماه را به عزاداری می پردازیم و گریه کرده ومراسم های مفصلی برای تعزیه وروضه ابا عبدالله (علیه السلام) برگزار می کنیم؟
جواب گفتن به این پرسش مبتنی بر انسان شناسی وشناخت هدف از برگزاری این مراسم هاست:
اولا ً باید دانست برای این که انسان عملی را به اختیار انجام دهد عوامل بسیاری در آن دخیل است.ولی دو عاملی اصلی که میتوان از آنها نام برد:1-شناخت معرفت نسبت به آن عمل 2- میل وکشش درونی نسبت به آن عمل است. ما هر چند بدانیم که مثلاً غذا خوردن خوب است وبرای بدن لازم است،مادامی که میل و اشتهای خوردن در ما نباشد،نمی توانیم غذا بخوریم. این قانون در تمام اعمال دیگر انسان نیز جاری است. حال که این موضوع روشن شد می گوییم:
از آنجا که هدف از برگزاری مراسم ها و زنده کردن یاد امام حسین (علیه السلام) پیروی وعمل کردن بر شیوه ومکتب آن حضرت می باشد ،به این هدف نخواهیم رسید مگر آنکه این دو عامل را در انسان به بلوغ برسانیم، تا موجب شود که او این عمل را با اختیار خود انجام دهد.
بنابراین همان همانطور که جلسات گفتگو و کسب معرفت نسبت به قیام ابا عبدالله (علیه اسلام) لازم است و مانند چراغی می ماند که جلوی راه ما را روشن می کند که به راه صحیح برویم،همانطور جلسات ذکر مصیبت آن حضرت نیز برای برانگیختن احساسات وعواطف پاک انسانی نسبت به آن حضرت نیاز است تا مانند موتور محّرکه ای شود که ما را بر آن راه صحیحی که با عقل وآن جلسات گفتگو به آن علم پیدا کرده ایم،به حرکت اندازد وما عامل به شریعت ومکتب پاک ومقدس اباعبدالله (علیه السلام) شویم.
به امید آنکه به واسطه این دو عامل در راه آن حضرت قدم نهیم. والسلام
نویسنده : داوود درمنکی فراهانی
مهراوه ی من ! انتظار گم کردن تو است ، غربت غم دوری تو ،
اضطراب درد بی تو ماندن،غم ،داغ بی تو زیستن.
"دکتر شریعتی"
سبز باشید و بهاری