اسلام دین دانش و عشق

وصیت حضرت به محمد بن حنفیه و در وقتی که آن حضرت می‏خواستند از مدینه‏ی منوره به مکه‏ی مکرمه حرکت کنند، وصیت‏نامه‏ای نوشته و آن را به خاتم خود ممهور نمودند؛ و سپس آن را پیچیده و به برادر خود محمد بن حنفیه تسلیم نمودند. و پس از آن با او وداع نموده و در جوف شب سوم شعبان سنه‏ی شصت هجری با جمیع اهل‏بیت خود به سمت مکه رهسپار شدند. و آن وصیت چنین است:

«بسم الله الرحمن الرحیم. اینست آن وصیتی که حسین بن علی بن أبی‏طالب به برادرش: محمد که معروف به ابن‏حنفیه است می‏نماید: حقا حسین بن علی گواهی می‏دهد که هیچ معبودی جز خداوند نیست؛ اوست یگانه که انباز و شریک ندارد. و بدرستیکه محمد صلی الله علیه و آله، بنده‏ی او و فرستاده‏ی اوست که به حق از جانب حق آمده است. و اینکه بهشت و جهنم حق است، و ساعت قیامت فرامی‏رسد و در آن شکی نیست. و اینکه خداوند تمام کسانی را که در قبرها هستند برمی‏انگیزاند. من خروج نکردم از برای تفریح و تفرج؛ و نه از برای استکبار و بلند منشی، و نه از برای فساد و خرابی، و نه از برای ظلم و ستم و بیدادگری! بلکه خروج من برای اصلاح امت جدم محمد صلی الله علیه و آله می‏باشد. من می‏خواهم امر به معروف نمایم، و نهی از منکر کنم، و به سیره و سنت جدم، و آئین و روش پدرم علی بن أبی‏طالب علیه‏السلام رفتار کنم. پس هرکه مرا بپذیرد و به قبول حق قبول کند، پس خداوند سزاوارتر است به حق. و هرکه مرا در این امر رد کند و قبول ننماید، پس من صبر و شکیبائی پیشه می‏گیرم، تا آنکه خداوند میان من و میان این جماعت، حکم به حق فرماید؛ و اوست که از میان حکم کنندگان مورد اختیار است. و این وصیت من است به تو ای برادر! و تأیید و توفیق من نیست مگر از جانب خدا؛ بر او توکل کردم، و به سوی او بازگشت می‏نمایم. و سلام بر تو و بر هر که از هدایت پیروی نماید. و هیچ جنبش و حرکتی نیست، و هیچ قوه و قدرتی نیست؛ مگر به خداوند بلند مرتبه و بزرگ.»

 (1) این وصیت را محدث قمی در «نفس المهموم» ص 45، از علامه‏ی مجلسی در «بحارالأنوار» از محمد بن أبی‏طالب موسوی آورده. و نیز در «ملحقات احقاق الحق» ج 11، ص 602، از خوارزمی در کتاب «مقتل الحسین» ج 1، ص 188 طبع نجف آورده است. و در «مقتل علامه‏ی خوارزمی» ج 1، ص 188 موجود است.